Een man in een groene werkjas staat met ‘n soort spade op het grasveldje. Langs het fietspad een brommertje met aanhanger. Het blijkt de mollenvanger te zijn, ingehuurd door het stadsdeel om onze tuinen, stoepen en plantsoenen vrij te houden van deze beestjes die gangen graven om wormen te vinden.
De mollenvanger staat me vriendelijk en uitgebreid te woord om uit te leggen wat hij doet. In beeld wil hij liever niet, want hij krijgt al genoeg bedreigingen en verwensingen naar zijn hoofd. Hij wijst naar zijn rug: daar glijden ze langs naar beneden. Al vijftien jaar zet hij hier klemmen in de grond, in de mollengangen. Hij laat het mechanisme zien: als de mollen in de val lopen zijn ze in een keer dood. Of zijn jack russellhond – vandaag afwezig- , grijpt de jonge mollen die vlak onder de grond lopen. Zo’n vijftien mollen zal de mollenvanger deze keer pakken. Hij bestrijkt een heel gebied, tot aan Diemen, Ouderkerk en Abcoude toe. Duizenden mollen vangt hij per jaar en werkt het hele jaar door, ook in de winter. Tenzij de grond te hard bevroren is.
Bijlmerweide
De diertjes komen van de Bijlmerweide, vertelt de mollenman, daar zijn te veel mollen die elkaar doodbijten. Maar juist omdat ze van daar vertrekken naar bewoond gebied, worden ze weer gevangen. De ijverige en blinde mollen hebben geen eenvoudig leven.
Hij laat de dode beestjes zien die in een emmer liggen. Een paar neemt hij in zijn hand: de oudere zijn donkerder van kleur dan de jongere. Ze zien er schattig en zacht uit. En best groot. Vroeger werd de vacht als bont gebruikt, bijvoorbeeld voor mutsen. Nu brengt hij ze meestal als voer naar de vogelopvang. Als het heel warm weer is, begraaft hij ze ergens omdat ze snel gaan stinken.
Een opvolger heeft de 65-jarige mollenvanger nog niet. En aan iemand inwerken heeft hij ook een hekel: liever werkt hij alleen. Dag mollenman, tot de volgende keer.
[nggallery id=40]
